Het Dobbyhuis opent zijn deuren

Op 5 november 2025 gebeurt iets waar ik maanden naartoe heb gewerkt. Iets wat klein begon als een droom en nu tastbaar wordt: het Dobbyhuis opent zijn deuren.

Een plek waar mensen die merken dat onthouden lastiger wordt, gewoon mogen zijn. Waar proberen belangrijker gaat zijn dan presteren. Waar een verfstreek, een oud lied of een stilte even waardevol zijn als woorden.

Wat wordt het Dobbyhuis?

Het Dobbyhuis wordt een creatief dagcentrum in Dordrecht. We gaan werken in kleine groepen. Schilderen, zingen, bewegen, luisteren. Ik hoop dat oude liedjes terugkeren en dat de tafel stil wordt. Dat er gelach komt om iets kleins. Dat iemand na een paar weken fluistert: “Ik durf weer.”

Voor mij is dát kunst.

Dit wordt geen dagbesteding zoals je die misschien kent. Geen programma vol activiteiten om de tijd te vullen. Het Dobbyhuis gaat draaien om betekenis. Om contact. Om het mini-moment waarop iemand zich gezien voelt.

We gaan werken met de Dobby-methodiek: creatieve werkvormen rond kunst, muziek, beweging en verhaal. Dobby—dat turquoise eendje met gouden kintsugi-barstjes—helpt om gesprekken te openen. Hij staat voor kwetsbaarheid die gezien mag worden. Voor verhalen die je niet wegstopt. Voor de moed om er te zijn, ook als dingen moeilijk worden.

Waarom het Dobbyhuis bestaat

Ik werk al jaren met Studio Blijmakers, waar we creatieve dagbesteding bieden. We merkten dat er steeds meer vraag kwam: “Kunnen jullie ook iets doen voor mensen met beginnende dementie?”

Die vraag bleef hangen. Want juist in die beginfase—wanneer je merkt dat onthouden lastiger wordt, maar je nog zoveel kan—is een warme, creatieve plek zo waardevol. Een plek waar je niet wordt teruggebracht tot je diagnose, maar waar je gewoon meedoet. Waar je nog volop kunt maken, zingen, bewegen en verbinden.

Zo ontstond het Dobbyhuis. Vanuit jarenlange ervaring met creatieve dagbesteding, en vanuit de overtuiging dat creativiteit niet draait om talent of resultaat, maar om het proces. Om aanwezig zijn. Om voelen dat je ertoe doet.

Hoe het gaat werken

We gaan werken met kleine groepen, vaste gezichten, een warme sfeer. Elke dag krijgt een ritme: binnenkomen, samen koffie, een creatieve werkvorm, afsluiten. Simpel. Overzichtelijk. Veilig.

Soms gaan we schilderen. Soms zingen we oude liedjes. Soms bewegen we zacht op muziek. Soms vertellen we verhalen—of luisteren we gewoon. Het programma past zich aan de groep aan, niet andersom.

En Dobby is er altijd. Niet als mascotte, maar als herkenning. Als anker. Mensen mogen hun eigen Dobby maken en die mee naar huis nemen. Ik hoop dat hij op nachtkastjes komt te staan. Dat hij wordt vastgehouden, gestreeld, meegenomen. Dat kleine turquoise eendje met zijn gouden barstje—gemaakt met je eigen handen—gaat, hoop ik, meer doen dan ik nu kan bedenken.

Wie welkom is

Het Dobbyhuis is er voor mensen met beginnende dementie. Mensen die merken dat dingen veranderen, maar die nog zoveel kunnen. Die behoefte hebben aan structuur, maar ook aan vrijheid. Die willen meedoen, maar niet hoeven te presteren.

Partners of andere naasten kunnen na afspraak een keer meedoen. Om te ervaren hoe het is, om te zien hoe hun geliefde wordt gezien. Maar het Dobbyhuis is in de basis bedoeld voor de mensen zelf—hun plek, hun dag, hun ruimte.

We starten op woensdag en vrijdag. Kleine groepen, vaste gezichten, een vast ritme. Dat geeft rust en herkenning.

En professionals: casemanagers, verzorgenden, ergotherapeuten. Ik open de deuren regelmatig voor inloopmomenten. Kom kijken hoe we werken. Ervaar de sfeer. Zie wat creativiteit doet.

5 november: we starten

Op 5 november beginnen we. Klein. Rustig. De officiële opening volgt later—eerst willen we voelen hoe het werkt, leren van de eerste weken, de ruimte laten groeien.

Maar de deuren gaan open. De koffie staat klaar. Dobby ligt op tafel. En we beginnen met wat we het beste kunnen: ruimte maken voor creativiteit, voor verbinding, voor zijn wie je bent.

Het Dobbyhuis is nog niet perfect. Het gaat groeien en zoeken. Maar op 5 november is het er. En dat voelt nu al als thuiskomen.

Wat hierna komt

Na de opening beginnen de vaste groepen. We starten voorzichtig, met ruimte om te leren en aan te passen. En parallel blijf ik bouwen: aan Dobby X (kunstenaars die hun Dobby schenken), aan de prentenboeken die eraan komen, aan het gouden veertje als klein ritueel om dank te geven.

Maar eerst dit: de deuren openen. Mensen binnenlaten. Zien wat er gebeurt als je creativiteit de ruimte geeft.

Kom je kijken?

Als je casemanager, mantelzorger of professional bent en wilt zien hoe het Dobbyhuis werkt: laat het me weten. We plannen inloopmomenten waar je welkom bent.

Als je iemand kent die misschien baat heeft bij het Dobbyhuis: stuur een bericht. We kijken samen of het past.

Dit is het begin van iets dat ik al jaren voel groeien. Het Dobbyhuis is geen eindpunt. Het is een uitnodiging. Een plek waar je mag zijn zoals je bent. Waar kleine stappen grote betekenis krijgen.

En altijd: je bent niet in je eendje.

Voor meer informatie: stuur me een bericht.

Liefs,
Erica de Winter