Ik zit aan mijn bureau met het digitale bestand van het eerste Dobby-boekje op mijn scherm. Een eendje met gouden barstjes op zijn kopje. Een olifantje dat rustig aan de kant blijft staan. En een verhaal dat zachter landt dan ik had verwacht.
Dobby vergeet steeds een beetje meer. Waar hij is, wat hij deed, zelfs wie Ovi is – zijn allerbeste vriend. Maar wat Dobby niet vergeet, is hoe iets voelt. De warmte van een slurf om hem heen. De geur van appeltaart. Het gerinkel van een belletje dat zegt: je bent niet alleen.
Dit is geen uitleg over dementie. Het is een verhaal dat iets doet wat veel moeilijker is: het laat je voelen wat vergeten betekent. Voor degene die vergeet. En voor degene die blijft onthouden.
Dobby zegt op een dag tegen Ovi: “Wat is het hier mooi. Ik ben hier nog nooit geweest.” Terwijl ze er elke woensdag komen. Ovi glimlacht, zegt niets en laat Dobby opnieuw ontdekken hoe mooi het daar is.
Dát is vriendschap. Dát is liefde. Geen correctie, geen frustratie. Gewoon ruimte om opnieuw te ervaren wat al vertrouwd was.
Geschreven voor kinderen, maar geschikt voor zoveel meer. In het Dobbyhuis, ons dagcentrum voor mensen met beginnende dementie, gebruiken we dit boekje als brug. Een zachte manier om het gesprek aan te gaan met familie, kleinkinderen, of met elkaar.
Want soms zegt een eendje wat je zelf niet kunt verwoorden. Soms helpt een simpel verhaal om uit te leggen wat er in je hoofd gebeurt. En soms geeft het woorden aan kleinkinderen die willen begrijpen waarom opa of oma anders doet.
Dobby draagt kintsugi barstjes op zijn kopje. Die Japanse kunst waarbij gebroken aardewerk wordt gerepareerd met goud. De barsjes worden niet verborgen, ze worden gevierd.
Want wat kapot is geweest, mag gezien worden. Wat kwetsbaar is, verdient goud.
Dat is de kern van dit verhaal. Mensen met dementie zijn niet minder waard omdat ze vergeten. Hun barstjes vertellen een verhaal van een leven geleefd, van herinneringen die ergens nog glanzen, van een mens die er nog steeds is.
Dobby fluistert op de laatste pagina: “Jij hoeft niet alles te weten. Jij hoeft niet alles te doen. Zolang je mij een beetje aanvoelt. Zolang je af en toe bij me bent, dan is dat genoeg.”
Wat een cadeau om te horen dat wat je doet, genoeg is.
Met een vriendschapsbelletje dat rinkelt. Met een veertje dat goud blijft glanzen. Met de herinnering dat liefde blijft, ook als alles anders wordt. Zo leert een klein eendje ons wat echt belangrijk is: samen zijn is genoeg.
Dobby het eendje vergeet een beetje – binnenkort verkrijgbaar in het Dobbyhuis en via www.dobbyinternational.com
Niemand is in zijn eendje. 💛
Liefs,
Erica de Winter
©2025 Dobby International door Studio Wil & Wil
